Ben bunları kimseye anlatmadım.

''Niye ağlıyorsun bu kadar'' dedi bugün. Düşünmeden cevap verdim.

Ben küçükken hasta olduğumda annem bana eticin ile gazoz alırdı.

Gulumsuyorum. Guzel seyler var hayatta.

Sana çok güzel şeyler göstereceğim. Yıldızlardan yaptığım kolyeleri, ellerimle topladığım güneşin bütün renklerini. Kuşların seslerini dinliceksin ve huzurun tınısını.

Hareketli olan her şeyi durdurdum, kimseyi konuşturmadım. Duymadım o kuru kalabalığın çığlıklarını, üşümedi hiç ellerim. ''Hoşçakal'' dedim camdan bakarken bana. Gülümsedim. Eve döndüm. Üşüdüm.

Dur şimdi, orda dur. Sadece bak. Yüzüme değil, ellerime bak. Titriyor, üşümüyorum. Hayır. Ama, sen. Sen üşüyorsun. Çok soğuk. Isıt. Yanaklarım kızarsın utancımdan ve sıcaklığından.

Şu an mı..,
Sen, gözlerini o minicik ellerine götürüp ovuşturuyorsun.
Peki ya, yarın?
Yorgunsun.