Hiç bir şey beklemeden birini beklemek gibi kurulan tüm cümleler. Kurulamayan her cümleyse resmen hayal kırıklığı.

Her şeyin güzel olduğu bi yer var. Orada her şey renkli. Şekerler var,güzel. Ve insanlar. İnsanlar gülümser sana. Eylenceli müzikler çalar arkada, herkes resim çizer Gökyüzü bile mavidir. Güneş vardır. Sapsarı ve parlak. Gözünden dökülmez bi damla bile yaş.

Ellerini ver, üşüyosun...

Gözümü kamaştırmayı, ışığı vurduğunda, tenimdeki o güzel rengini, bana verdiği olumlu enerjisini, hırkayla gezmeyi ve şehirin rangarek aydınlatılmasını görmeyi. Özlemişim güneş seni. Hep var ol.

Güzel şey seninle bulutlarda yaşamak ve masalın ortasında kötü canavarlar gelmeden mışıl mışıl uyumak.

Hayat, gözündeki değerinde nasılsa öyledir bence. Mesela, ben dünyayı, küçücük avucuma da sığdırırım, gezegene de. Ama bi o kadar da bi çok şeyi içime sığdıramam. Kocaman bi kulenin tepesine çıkıp, bağırmak isterim.

Odanın penceresinden giren ışık ve yarattığı küçük yuvarlaklar. Senin yağtığın gölge oyunları. Ve içine yayılan huzur. İçindeki uyuşukluk. Güzel müzikler. Ve çerçevelenmiş bi kaç resim. Hepsi güzel.

Her yer rengarenk olsun. Her yer gökyüzü olsun. Ve biz o renkli şemsiyelere tutunup bulutlara gidelim.

Günaydın, küçük baloncuklar.
Siz de isterseniz uçabilirsiniz biliyorum, beni içinize hapsedip patlayasıya kadar uçabilirsiniz.

Bu blog hiç bir zaman ''günlük'' olamayacak. Yemin ederim.

Bugün uyuşuk olasım var, saçlarımı yapmayasım, yüzüme bi şey sürmeyesim, bütün gün aynı şarkıyı dinleyesim.